Τι σημαίνει ασθένεια; Στις μέρες μας καλό
θα ήταν να αποσαφηνίσουμε αυτήν την έννοια
και να την ξεχωρίσουμε από την
λέξη αρρώστια, νόσο ή πάθηση.
Ασθενής είναι ετυμολογικά το άτομο
που στερείται δύναμης είτε στο σώμα
είτε στο νου. Ασθένεια = α, στερητικό + σθένος
(δύναμη). Είναι η κατάσταση όπου ο ανθρώπινος
οργανισμός δεν μπορεί να διατηρήσει
τις φυσιολογικές του λειτουργίες όπως για
παράδειγμα την εσωτερική του θερμότητα.
Αν αυτό διαρκέσει αρκετό καιρό τότε μπορεί
να οδηγήσει σε νόσο ή πάθηση.
Νόσος είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που
αν αναγνωρισθούν και ταξινομηθούν αποτελούν γνωστές παθήσεις.
Ως υγεία από την άλλη έχει ορισθεί:
“ μία σχετική κατάσταση μέσα στην οποία κάποιος μπορεί να λειτουργήσει καλά σωματικά, διανοητικά, κοινωνικά, πνευματικά, έτσι ώστε να εκφράζεται το πεδίο των μοναδικών δυνατοτήτων του μέσα στο περιβάλλον στο οποίο ζει ” (Miller Keane)
“ η κατάσταση κατά την οποία είσαι καλά και μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε δύναμη κατέχεις ” (Nightngale)
“ η κατάσταση της πλήρους φυσικής, πνευματικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς ή απουσία ασθένειας ή αναπηρίας ” (διεθνής οργανισμός υγείας)
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα ενιαίο σύνολο ψυχής, νου και σώματος και ως τέτοιο σύνολο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν διάφορα μεταβατικά στάδια από την ασθένεια μέχρι την άρρωστη κατάσταση του ατόμου. Πρώτον η αναγνώριση κάποιων συμπτωμάτων και η παραδοχή τους. Σε αυτό το σημείο ο κάθε άνθρωπος που βιώνει αυτά τα συμπτώματα αν και εφόσον τα αποδεχθεί αποφασίζει να ενδυθεί το ρόλο του αρρώστου. Η συνειδητοποίηση ότι το σώμα μας νοσεί, παρουσιάζει συμπτώματα στα οποία πρέπει να δώσουμε σημασία για να μην οξυνθούν ή να μην εμφανισθούν καινούργια είναι μία μακρά και επίπονη διαδικασία. Ο νους δεν συνεργάζεται πάντα με το σώμα και αυτή είναι η απαρχή της ασθένειας. Όταν αυτά τα δύο δρουν σε ισορροπία τότε ο άνθρωπος είναι πλήρως υγιής.
Στη σημερινή κοινωνία είναι πολύ δύσκολη αυτή η “συνεργασία” και οι περισσότεροι από εμάς λειτουργούμε σε κατάσταση ασθένειας αλλά όχι απαραίτητα αρρώστιας. Η αναγνώριση και παραδοχή τόσο της ασθένειας όσο και της αρρώστιας είναι μία διαδικασία προσωπική και υποκειμενική. Η αναγνώριση του από τρίτους είναι μία διαδικασία αντικειμενική.
Όταν το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται τα συμπτώματα του τότε μπορεί και να αποφασίσει το αν θα κάνει κάτι για να τα περιορίσει ή να τα εξαλείψει. Έτσι περνά στην κατάσταση του αρρώστου όπου παραδέχεται ότι χρειάζεται βοήθεια. Η προσέγγιση αυτής της κατάστασης από το ίδιο το άτομο αποτελεί ένα είδος αυτοεκτίμησης και επηρεάζεται από κοινωνικούς βιολογικούς και ψυχολογικούς παράγοντες. Ο κάθε επαγγελματίας υγείας κλασσικός ή ολιστικός θα πρέπει να λάβει υπόψη του όχι μόνο τα σωματικά συμπτώματα αλλά και την πνευματική και ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ασθενής και να του εξηγήσει ότι πρέπει να θεραπευθούν και τα δύο και να λειτουργήσουν ξανά σε ισορροπία για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας.
Το κοινωνικό περιβάλλον από την άλλη αποτελεί ακόμη και από την εποχή του Ιπποκράτη έναν σημαντικό αιτιολογικό παράγοντα για την εμφάνιση της ασθένειας. Καθορίζει ακόμη και το αν θα αποδεχθεί κάποιος ότι είναι ασθενής ή άρρωστος αλλά και την πορεία και την αντιμετώπιση της εκάστοτε πάθησης.
Καλό θα ήταν ιδίως την σημερινή εποχή όπου αυξάνονται δυστυχώς τόσο οι σωματικές όσο και οι ψυχικές ασθένειες να εκ-παιδευθούν όλοι οι άνθρωποι στο πώς να αναγνωρίζουν μία δυσλειτουργία ή ενόχληση όχι μόνο του οργανισμού αλλά και της ψυχής και να μπορούν να απευθυνθούν εύκολα σε κάποιον που θα μπορέσει να τους βοηθήσει. Να κατανοήσουν και αυτό βαραίνει τους επαγγελματίες υγείας, ότι η ασθένεια και ιδίως η αρρώστια δεν είναι κοινωνική ντροπή. Λαμβάνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα όπου οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με βάση τις οικονομικό-κοινωνικές ανάγκες και όχι βάσει του τι πραγματικά επιθυμούν, ότι σώμα και νους συγκρούονται καθημερινά και έχουν λιγοστό χρόνο ξεκούρασης τότε θα τολμούσαμε να πούμε ότι όλοι είμαστε ασθενείς.
Εν κατακλείδι, υγιείς άνθρωποι θα αποτελούσαν μία πιο υγιή κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Όταν λοιπόν ο επαγγελματίας υγείας και ο κάθε θεραπευτής αντιμετωπίσει τον άνθρωπο ως ολότητα και του μάθει όχι μόνο πώς να λαμβάνει μία αγωγή αλλά να του διδάξει πως να ψάξει βαθύτερα, να μάθει να αναγνωρίζει τις αιτίες της δικής του νόσου αλλά και το πώς να φροντίζει προληπτικά τόσο το σώμα όσο και το νου τότε ίσως οι παθήσεις πάψουν να πολλαπλασιάζονται με τέτοιους ρυθμούς.
Για οποιεσδήποτε επιπλέον πληροφορίες ή διευκρινήσεις επικοινωνήστε μαζί μας.
θα ήταν να αποσαφηνίσουμε αυτήν την έννοια
και να την ξεχωρίσουμε από την
λέξη αρρώστια, νόσο ή πάθηση.
Ασθενής είναι ετυμολογικά το άτομο
που στερείται δύναμης είτε στο σώμα
είτε στο νου. Ασθένεια = α, στερητικό + σθένος
(δύναμη). Είναι η κατάσταση όπου ο ανθρώπινος
οργανισμός δεν μπορεί να διατηρήσει
τις φυσιολογικές του λειτουργίες όπως για
παράδειγμα την εσωτερική του θερμότητα.
Αν αυτό διαρκέσει αρκετό καιρό τότε μπορεί
να οδηγήσει σε νόσο ή πάθηση.
Νόσος είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που
αν αναγνωρισθούν και ταξινομηθούν αποτελούν γνωστές παθήσεις.
Ως υγεία από την άλλη έχει ορισθεί:
“ μία σχετική κατάσταση μέσα στην οποία κάποιος μπορεί να λειτουργήσει καλά σωματικά, διανοητικά, κοινωνικά, πνευματικά, έτσι ώστε να εκφράζεται το πεδίο των μοναδικών δυνατοτήτων του μέσα στο περιβάλλον στο οποίο ζει ” (Miller Keane)
“ η κατάσταση κατά την οποία είσαι καλά και μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε δύναμη κατέχεις ” (Nightngale)
“ η κατάσταση της πλήρους φυσικής, πνευματικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς ή απουσία ασθένειας ή αναπηρίας ” (διεθνής οργανισμός υγείας)
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα ενιαίο σύνολο ψυχής, νου και σώματος και ως τέτοιο σύνολο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν διάφορα μεταβατικά στάδια από την ασθένεια μέχρι την άρρωστη κατάσταση του ατόμου. Πρώτον η αναγνώριση κάποιων συμπτωμάτων και η παραδοχή τους. Σε αυτό το σημείο ο κάθε άνθρωπος που βιώνει αυτά τα συμπτώματα αν και εφόσον τα αποδεχθεί αποφασίζει να ενδυθεί το ρόλο του αρρώστου. Η συνειδητοποίηση ότι το σώμα μας νοσεί, παρουσιάζει συμπτώματα στα οποία πρέπει να δώσουμε σημασία για να μην οξυνθούν ή να μην εμφανισθούν καινούργια είναι μία μακρά και επίπονη διαδικασία. Ο νους δεν συνεργάζεται πάντα με το σώμα και αυτή είναι η απαρχή της ασθένειας. Όταν αυτά τα δύο δρουν σε ισορροπία τότε ο άνθρωπος είναι πλήρως υγιής.
Στη σημερινή κοινωνία είναι πολύ δύσκολη αυτή η “συνεργασία” και οι περισσότεροι από εμάς λειτουργούμε σε κατάσταση ασθένειας αλλά όχι απαραίτητα αρρώστιας. Η αναγνώριση και παραδοχή τόσο της ασθένειας όσο και της αρρώστιας είναι μία διαδικασία προσωπική και υποκειμενική. Η αναγνώριση του από τρίτους είναι μία διαδικασία αντικειμενική.
Όταν το άτομο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται τα συμπτώματα του τότε μπορεί και να αποφασίσει το αν θα κάνει κάτι για να τα περιορίσει ή να τα εξαλείψει. Έτσι περνά στην κατάσταση του αρρώστου όπου παραδέχεται ότι χρειάζεται βοήθεια. Η προσέγγιση αυτής της κατάστασης από το ίδιο το άτομο αποτελεί ένα είδος αυτοεκτίμησης και επηρεάζεται από κοινωνικούς βιολογικούς και ψυχολογικούς παράγοντες. Ο κάθε επαγγελματίας υγείας κλασσικός ή ολιστικός θα πρέπει να λάβει υπόψη του όχι μόνο τα σωματικά συμπτώματα αλλά και την πνευματική και ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ασθενής και να του εξηγήσει ότι πρέπει να θεραπευθούν και τα δύο και να λειτουργήσουν ξανά σε ισορροπία για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας.
Το κοινωνικό περιβάλλον από την άλλη αποτελεί ακόμη και από την εποχή του Ιπποκράτη έναν σημαντικό αιτιολογικό παράγοντα για την εμφάνιση της ασθένειας. Καθορίζει ακόμη και το αν θα αποδεχθεί κάποιος ότι είναι ασθενής ή άρρωστος αλλά και την πορεία και την αντιμετώπιση της εκάστοτε πάθησης.
Καλό θα ήταν ιδίως την σημερινή εποχή όπου αυξάνονται δυστυχώς τόσο οι σωματικές όσο και οι ψυχικές ασθένειες να εκ-παιδευθούν όλοι οι άνθρωποι στο πώς να αναγνωρίζουν μία δυσλειτουργία ή ενόχληση όχι μόνο του οργανισμού αλλά και της ψυχής και να μπορούν να απευθυνθούν εύκολα σε κάποιον που θα μπορέσει να τους βοηθήσει. Να κατανοήσουν και αυτό βαραίνει τους επαγγελματίες υγείας, ότι η ασθένεια και ιδίως η αρρώστια δεν είναι κοινωνική ντροπή. Λαμβάνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα όπου οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με βάση τις οικονομικό-κοινωνικές ανάγκες και όχι βάσει του τι πραγματικά επιθυμούν, ότι σώμα και νους συγκρούονται καθημερινά και έχουν λιγοστό χρόνο ξεκούρασης τότε θα τολμούσαμε να πούμε ότι όλοι είμαστε ασθενείς.
Εν κατακλείδι, υγιείς άνθρωποι θα αποτελούσαν μία πιο υγιή κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Όταν λοιπόν ο επαγγελματίας υγείας και ο κάθε θεραπευτής αντιμετωπίσει τον άνθρωπο ως ολότητα και του μάθει όχι μόνο πώς να λαμβάνει μία αγωγή αλλά να του διδάξει πως να ψάξει βαθύτερα, να μάθει να αναγνωρίζει τις αιτίες της δικής του νόσου αλλά και το πώς να φροντίζει προληπτικά τόσο το σώμα όσο και το νου τότε ίσως οι παθήσεις πάψουν να πολλαπλασιάζονται με τέτοιους ρυθμούς.
Για οποιεσδήποτε επιπλέον πληροφορίες ή διευκρινήσεις επικοινωνήστε μαζί μας.
Άννα Βασίλα-Παπαγαβριήλ
Ιατρός - Γανοθεραπεύτρια
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση (αποσπασματική ή ολική)
χωρίς την εγγραφή άδεια του εκδότη
Copyright: Iatriki-Apopsi
Blogger Comment
Facebook Comment